دکتر دوگانه سوز
آخرین سرویس همدان هم که ساعت 12 شب از ترمینال آرژانتین حرکت می کرد، جا نداشت. راهی ترمینال آزادی شدیم می دانستم که اتوبوس های آنها هم دیگر جا ندارند. طبیعی هم هست. هوای آلوده تهران و سه روز تعطیلی همه را برای یک تنفس دو-سه روزه وسوسه می کند. گفتم تا دیر نشده سراغ سواری ها برویم و رفتیم.
عجیب بود تعداد زیادی سواری خالی منتظر مسافر همدان بودند. بالاخره سوار شدیم و راه افتادیم. کرایه صندلی جلو 25 تومن و صندلی عقب 20 تومن بود. به همدان که رسیدیم خواهش کردم راننده ما را تا دم منزل برساند. او هم با خوشحالی پذیرفت. وقتی کرایه را حساب کردیم، دوستم گفت دو تومن هم کرایه چراغ قرمز تا اینجا را حساب کن و راننده با صدای کشدار گفت: آقای دوووکککککتوووووووررررر من برای اینکه شما زیاد معطل نشید، از اون دو نفر دیگر 5 تومن کمتر گرفتم و بنابراین آن را از شما می گیرم. تو رو خدا اجازه بدید کرایه من کم نشه! سه تومن از ما بیشتر گرفت و با دهن پر یک «دکتر» نثار مان کرد و رفت. حساب کردم اگر روزی به طور متوسط دوبار به تهران برود و برگردد، 320 هزار تومان کاسب است و این یعنی کم کمش ماهی 6 میلیون تومن؛ نه تو بگو 5 میلیون.
حقوق ماهیانه من کمتر از یک سوم یک ماه کاسبی او است. کار او سخت تر است یا من ؟ نمی دانم؛ از من بپرسند می گویم کار من سخت تر است. شاید هم کار او سخت تر باشد. البته صحبت من سر واژه «دکتر» است. به قول ضرب المثل معروف ایچیمیز اوزوموزو یاندیریر، چؤلوموز اوزگه لری! - درونمان خودمان را می سوزاند و بیرونمان دیگران را. عجب واژه ای است این دکتر! دوگانه سوز است.
