انقراض زبانها
زبان فارسی مانند درخت کهنسالی است که زبانهای دیگر مانند ترکی و کردی و... در کنار آن مانند نهالهای جوانی رشد یافته اند. این نهالها را نباید قطع کرد اما آنچنان هم نباید به آنها اجازه رشد داد که اسیبی به زبان فارسی برسانند.
مهمترین اسیبی که زبانهای اقوام ایرانی در چند ساله اخیر دیده اند، از همین دیدگاه نشات گرفته است. شاید نویسنده محترم این کتاب ** خبر نداشته است که در دانشگاههای این مملکت که زبان رسمی آن فارسی است، بیش از نصف مراودات کلامی به زبانهای خارجی و عمدتا انگلیسی است. در واقع آنچه که تا کنون انجام گرفته، تنها جلوگیری از رشد نهال؟ دیگر زبانهاست. اینکه زبان فارسی واقعا با این تمهیدات از گزند اسیبهای مورد نظر مصون مانده یا نه ، کسی نمی داند و مهم هم نبوده است. چند وقت پیش تلویزیون گزارشی پخش کرد که بیش از نود درصد مصاحبه شوندگان، الفبای فارسی را بدرستی بلد نبودند.
در کنار این بی مهری ها به دیگر زبانهای موجود در کشور، بی توجهی مسوولان و نمایندگان قانونی این اقوام هم سبب ظلم بیشتر به زبان و فرهنگ آنها شده است. تا جایی که امروزه نامزدهای نمایندگی مردم در آذربایجان ، نطق فارسی می کنند و زبان آذری را ناتوان از بیان موضوعات و مفاهیم مورد نظرشان می یابند.
عامل دیگر ، تبلیغات بی حد و حصری است که در جهت القاء این تفکر انجام می گیرد که زبان فارسی تنها ابزار زندگی در این کشور است و زبانهای دیگر تنها به درد سلام و تعارف می خورند.
البته منکر برخی تلاشها و بهبودهایی نظیر ایجاد کرسی زبان ترکی آذری در دانشگاهها نیستیم. اما این کارها در مقابل هجوم سهمگینی که به زبان و فرهنگ اقوام می شود بسیار ناچیز است.
عمده ترین نقش در بازیابی جایگاه زبان آبا و اجدادی بر عهده خانواده است. در کنار آن مسوولان محلی و نمایندگان مردم نیز باید از حداکثر اندک ظرفیتهای مدنی موجود برای حفظ و بقای هویت و ادبیات اقوام بهره گیرند.
* لینک خبر یونسکو:
http://portal.unesco.org/culture/en/ev.php-URL_ID=2309&URL_DO=DO_TOPIC&URL_SECTION=201.html
** فکر می کنم آقای دکتر حداد عادل باشد.
